#یادداشت
#حسین_عباسیان
موضوع: جلاد دشت کربلا
شمر در جنگ صفین حاضر بود و در شمار شیعیان لشکریان امام علی علیه السلام، شجاعت از خود نشان داد. او در این جنگ به دلیل درگیری با «ادهم بن محرز باهلی»، به سختی مجروح شد (تاریخ الطبری، ج 5، ص 28؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 5، ص 213) او 16 بار با پای پیاده به مکه رفت و شب‌ها به تهجد و شب زنده داری معروف بود با تمام اینها عاقبت شد جلاد دشت کربلا.
گزاره های تحلیلی:
اولا: شمر بن ذی الجوشن، نخستین و آخرین بدطینت جهان نبوده و نیست. زمین، هیچگاه خالی از شمرها نبوده و نیست و نخواهد بود، چونان که هیچ زمانی، زمین خالی از حجت و نیک نامان نبوده است. ممکن است در جهان پر از اضطراب، حسین بن علی ها کم باشند، اما رسوایی و نفرین حق طلبان همواره عاقبت بد اندیشی و بد خواهی امثال شمر است.
ثانیا: با علی در بدر بودن شرط نیست؛ ای برادر نهروان در پیش روست. اگر قرار است جمهوری اسلامی ایران ،حضور مقتدرانه و عزتمند در عرصه و صحنه داخلی و بین‌الملل داشته باشد، جز با اراده انقلابی امکان پذیر نیست. اراده انقلابی ، مقطعی و تابع زمان خاص نیست. به عبارتی در اراده انقلابی نگاه منفعتی حمل نمی شود.
تاریخ صدر اسلام و تاریخ انقلاب اسلامی ایران از ابتدا تاکنون از این کج رفته ها کم ندیده است؛ چه اصحاب حضرت رسول(ص) که در جنگ صفین در مقابل امام زمان خویش شمشیر کشیدند و چه برخی جا ماندگان انقلابی، که فکر کردند چون برای انقلاب زحمت کشیده و زندان رفته اند پس طلبکار انقلاب گردیده اند.
رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم انقلاب فرمودند: «وسوسه‌ی مال و مقام و ریاست، حتّی در عَلَوی‌ترین حکومت تاریخ یعنی حکومت خود حضرت امیر‌‌المؤمنین (علیه‌السّلام) کسانی را لغزاند، پس خطر بُروز این تهدید در جمهوری اسلامی هم که روزی مدیران و مسئولانش مسابقه‌ی زهد انقلابی و ساده‌زیستی میدادند، هرگز بعید نبوده و نیست.»
